Riding along in my automobile
My baby beside me at the wheel
I stole a kiss at the turn of a mile
My curiosity runnin’ wild
Crusin’ and playin’ the radio
With no particular place to go

Riding along in my automobile
I was anxious to tell her the way I feel
So I told her softly and sincere
And she leaned and whispered in my ear
Cuddlin’ more and drivin’ slow
With no particular place to go

No particular place to go
So we parked way out on the Kokomo
The night was young and the moon was gold
So we both decided to take a stroll
Can you image the way I felt
I couldn’t unfasten her safety belt

Ridin’ along in my calaboose
Still trying to get her belt a-loose
All the way home I held a grudge
For the safety belt that wouldn’t budge
Crusin’ and playin’ the radio
With no particular place to go

Kada je rocknroll kao bezobrazno dete bluza i folka postepeno osvajao Ameriku i ceo svet, nezaobilazne teme originalnih izvođača bile su: ljubav, seks, zabava i automobili. Automobil je predstavaljao simbol slobode, a trenutak kada sedne za volan bio je potvrda zrelosti za svakog tinejdžera. 50ih i 60ih godina idealna verzija subotnjeg provoda podrazumevala je omladinku i omladinca u Mustangu ili Chevroletu kako se “bez posebnog plana” voze u nepoznatom pravcu.

Možda je baš zbog ove neraskidive veze rocknrolla i američke automobilske kulture, Detroit kao centar auto industrije (Motor City) postao prepoznatljiv kao grad u kome su delovali najsmeliji i najglasniji rocknroll bendovi u istoriji.

Grupu MC5 su u Detroitu 1965. godine osnovali gitaristi Wayne Kramer i  Fred “Sonic” Smith, basista Michael Davis, bubnjar Dennis Thompson i pevač Rob Tyner. Ime benda je originalno trebalo da predstavlja ime imaginarnog alata za auto („Give me one of those mc5s“) ali je kasnije ova skraćenica dobila druga značenja, pre svega – „Motor City 5“. Kao i većina bendova tog vremena MC5 se muzički brusio svirajući obrade svojih uzora: – američke rocknroll standarde i hitove Yardbirds-a, Kinks-a i Who-a. Paralelno sa sticanjem muzičkog iskustva članovi benda su sazrevali i politički. 1963. godine ubijen je Kenedi, 1966. godine u Detroitu se desila velika socijalna i politička pobuna Afroamerikanaca, 1968. godine ubijen je Martin Luther King, a Amerika je i dalje bila u Vijetnamu. Omladinski kontrakulturni pokret doživljavao je vrhunac upravo u trenutku kada je petorka tražila svoje mesto na detroitskoj rock sceni. Bilo je nemoguće razdvojiti pesme od vremena u kojem su nastajale, a članovi grupe su smatrali da bi bilo licemerno ćutati pored toliko nepravde koja ih je okruživala. Do kraja 60ih MC5 će postati najglasniji rock bend svoje ere, sa najžešćim live nastupima i radikalnom politikom koja je prožimala stihove njihovih pesama.

Muzička baza im je pored ranog rocknrolla bio i tada veoma popularni psihodelični rock kao i jazz, ali MC5 će proslaviti revolucionarno žestoki nastupi koji su podrazumevali nikada glasnije gitare i zapaljive „propovedničke“ govore između pesama. Imajući ovo u vidu nije slučajno što je prvi album „Kick Out The Jams“ sniman uživo dve večeri u Detroit Ballroom-u krajem 1968. godine.

Kontrakulturni „hippie“ pokret 60ih činile su različite, uglavnom levo orijentisane političke organizacije. Rastuću socijalnu nejednakost i nepravdu koju je proizvodio kapitalistički sistem kritikovali su američki komunisti, anarhisti, lgbt aktivisti, feminističke i ekološke organizacije. Ipak, verovatno je protivljenje ratu u Vijetnamu i uopšte kritika spoljne politike SAD-a, ujedinila sve grupe u jedan pokret. S obzirom na veličinu i značaj grada, ova dešavanja nisu zaobišla Detroit. Harizmatični lider regionalnog hipi pokreta John Sinclair je sa saradnicima osnovao „White Panthers Party“ po uzoru na militantnu afroameričku organizaciju „Black Panthers Party“. Sinclair je sa sardnicima između ostalog opravdavao pobunu u Detroitu 1967. godine, zahtevajući jednaka prava za obe rase i prestanak policijskog terora. 1966. godine John Sinclair je postao menadžer ambicoznog mladog benda MC5 i pomogao im da izgrade imidž žestokog rock benda, te da jasnije artikulišu svoje političke ideje. Summer of love i ideologija ljubavi i mira je ostavljena iza, a Sinclair i MC5 počinju da propagiraju radikalnu pobunu protiv establišmenta, svim sredstvima. Nastupi grupe postaju još žešći, a pojavljuju se i promotivne fotografije članova benda sa puškama u rukama. MC5 je verovatno u tom periodu bio najozloglašeniji američki bend. U trenutku kada je bend izdao prvi album i krenuo ka većim binama i većem uspehu, postali su interesantni ne samo lokalnoj policiji, već i federalnim vlastima. Antiratni protesti i ideologija mira i ljubavi jedva je tolerisana, ali radikalne političke poruke koje su Tyner i društvo ispaljivali sa bine nisu bili prihvatljivi. Članovi grupe su bili pod konstantim policijskim pritiskom, često su privođeni, a godinama kasnije će saznati da su bili predmet FBI istrage. John Sinclair, kao politički lider pokreta, smatran je „opasnim teroristom“ i ubrzo je zbog posedovanja 2 džointa osuđen na neverovatnih 10 godina zatvora. Iako je Sinclair nakon koncerta koji je organizovan povodom nepravedne kazne oslobođen (nastupili su John Lennon, Phil Ochs, Stevie Wonder…), ovi događaji označili su kraj saradnje MC5 i White Panthers Party.

Drugi album „Back in USA“ predstavlja grupu u potpuno novom izdanju. Nema više razuzdanosti i psihodelije iz Kick Out The Jams faze, pesme su kraće i okrenute rocknrollu 50ih. Članovi benda su posebno bili nezadovoljni produkcijom Jona Landau-u (kasnije menadžer Bruca Springsteen-a) smatrajući da su pesme loše producirane, te da je MC5 izgubio prepoznatljivu energiju i žar. Međutim, nekoliko pesama predstavlja dokaz da je bend i dalje oštar i direktan.

The American Ruse

They told you in school about freedom
But when you try to be free they never let you
They said, “It’s easy, nothing to it”
And now the army’s out to get you

Sixty nine America in terminal stasis
The air’s so thick it’s like drowning in molasses
I’m sick and tired of paying these dues
And I’m finally getting hip to the American ruse

I learned to say the pledge of allegiance
Before they beat me bloody down at the station
They haven’t got a word out of me since
I got a billion years probation

Sixty nine America in terminal stasis
The air’s so thick it’s like drowning in molasses
I’m sick and tired of pa

They told you in school about freedom
But when you try to be free they never let you
They said, “It’s easy, nothing to it”
And now the army’s out to get you

Sixty nine America in terminal stasis
The air’s so thick it’s like drowning in molasses
I’m sick and tired of paying these dues
And I’m finally getting hip to the American ruse

I learned to say the pledge of allegiance
Before they beat me bloody down at the station
They haven’t got a word out of me since
I got a billion years probation

Sixty nine America in terminal stasis
The air’s so thick it’s like drowning in molasses
I’m sick and tired of paying these dues
And I’m sick to my guts of the American ruse

Iako su i bend i izdavačka kuća bili nezadovoljni ovim albumom, „Back in USA“ će zbog svoje inspiracije ranim rokenrolom poslužiti kao dobar temelj punk bendovima u njihovoj nameri da sruše pretenciozni stadionski rock i vrate se izvornom rokenrolu.

Već tokom snimanja drugog albuma pojaviće se prvi problemi sa drogom, a popularnost benda je bila u stalnom padu, pa su Wayne, Fred, Michael, Rob & Dennis usmerili svoje delovanje ka Evropi. Usledile su prve uspešne svirke u Engleskoj i na kontinentu, te je i treći album „High Time“ iz 1971. godine sniman u Detroitu i Londonu. Pesme predstavlju balans između razuzdanosti prvog i melodičnosti drugog albuma, a kao dominantan autor sada se ističe Fred “Sonic” Smith. Iako takođe ima svoje favorite, High Time će i kod publike i kod kritičara proći loše. Zbog odbijanja da prave kompromise, ali i zbog autodestruktivnosti članova benda, MC5 je za izdavačke kuće donosio više problema nego profita.

Teachers, parents and politicians, They ridicule my wild ambitions

They say, “Settle down son, live decently, Or you’ll rot in jail before your twenty-three”

They don’t know their stuck in the past, Can’t stop me now ’cause I’m movin’ too fast

Presidents, priests and old ladies too, They’ll swear on the Bible, what’s best for you

Atom bombs, Vietnam, missiles on the moon, And they wonder why their kids are shootin’ drugs so soon

Young men fight for democracy, And sacrificed for mediocrity

Poslednji koncert, grupa je održala u decembru 1972. Godine u klubu Grande Ballroom, mestu koje se vezuje za njihove najuspešnije koncerte. Za samo nekoliko godina MC5 je prešao put od glavne gradske atrakcije (i potencijalnog mejnstrim benda) do poražavajućeg nastupa pred par stotina ljudi. Od običnih problematičnih klinaca iz grada dogurali su do toga da u jednom trenutku dobiju etiketu državnog neprijatelja. Iako su u jednom trenutku bili na naslovnoj stranci Rolingstone časopisa, bend nije ostvario uspeh koji im je predviđan, a neki od članova benda će zbog posedovanja narkotika muzičke karijere zameniti zatvorskim stažom.

Ipak, lista naslednika koji svoje karijere grade na temljima onoga što je radio MC5 je impresivna. Bend je inspirisao bendove sa britanske punk scene poput The Damned & The Clash, zatim američke hardcore grupe (Poison Idea, Bad Brains). Veliki broj postpunk, odnosno alternativnih rock bendova navodi album „Kick Out The Jams“ kao jedan od primarnih uticaja. (Sonic Youth su nazvani po gitaristi Fred „Sonic“ Smith-u). Gotovo svi tkz. grunge bendovi (Soundgarden, Pearl Jam..) inspirisani su radom MC5, a najpoznatiji politički bend 90ih Rage Against The Machine obradio je pesmu „Kick Out The Jams“. Svoje poštovanje prema radu MC5 izrazili su i Turbonegro, Hellacopters i mnogi drugi.

U uvodu filma „End Of The Century: The Story Of The Ramones“ članovi ovog čuvenog punkrock benda navode da ih je ujedinila ljubav prema detroitskoj grupi The Stooges. Sredinom 70ih svi fanovi Stooges-a su bili apsolutni  autsajderi, a u milionskom New Yorku ih je bilo toliko malo da su se svi lično poznavali. Dakle, u vreme rađanja punk-a, The Stooges nisu bili prepoznati kao uspešan rock bend, već kao incident unutar rock muzike.

Psychodelic Stooges kako su se prvobitno zvali dolaze iz Ann Arbor-a, univerzitetskog centra koji je udaljen sat vremena vožnje od Detroita. Osnivači grupe su lokalni probisveti, braća Ron i Scott Asheton kojima se priključio basista Dave Alexander i vokal Iggy Pop. Za razliku od braće Asheton koji su od malih nogu bili problematični (Scott Asheton navodi da je izbačen iz kuće kada je imao 17 godina) , Iggy je bio mladić koji je obećavao. Svirao je bubnjeve u lokalnom cover bendu, a čak je i pohađao univerzitet nešto više od jednog semestra. Dok su Ron i Scott uglavnom provodili vreme slušajući britanske rock bendove, Iggy je bio fan opskurnog jazz-a i psihodeličnog rock-a. Već u najranijoj fazi delovanja, pre nego što su snimili prvi album, The Stooges su skrenuli pažnju na sebe zbog Iggy-jevog anarhičnog i autodestriktovnog ponašanja na bini, ali i zbog buke koju su proizvodili. Njihovi koncerti su ličili na neku vrstu bizarnog performansa na koji su se ljudi vraćali samo da bi gledali pevača koji se seče staklom na bini ili da bi vređali bend koji je uništavao opremu. Iako su bili autsajderi, zahvaljujući John Sinclair-u potpisali su ugovor sa izdavačkom kućom Electra records. Ljudi iz izdavačke kuće su želeli da potpišu ugovor samo sa perspektivnom grupom MC5, ali Sinclair im je skrenuo pažnju na „mlađi bratski bend“ The Stooges.

No bilo bi apsolutno netačno i nepravedno kada bi značaj Stooges-a ograničili samo na Igijev revolucionarni scenski nastup. Prvi album – The Stooges producirao je John Cale, gitarista Velvet Undergrounda koji je sa svojim bendom već zakoračio u vode alternativnog rocka. Muzički pristup Stooges-a je bio hrabar, jer su u vreme gitarskih virtuoza i insistiranja na muzičkoj perfekciji, oni stvarali primitivni bluz-psihodelic rock – tri akorda i jedna hipnotišuća nota na klaviru. Bend je bio lišen bilo kakve pretenzije da svira bolje od ostalih, niti ih je interesovalo da šalju neku političku poruku. Bile su to jednostavne, ali vrlo originalne rock pesme o tinejdžerskoj depresiji i apatiji.

Na drugom albumu – Fun House gitare su i dalje potopljene u esid, ali sada zvuče malo teže, tj. hard-rockerski, a nekoliko pesama su zapravo bluz i jazz improvizacije uz solo deonice na saksofonu Steve Mckey-a koji je postao član benda. Čini se da je razuzdana live svirka konačno „uhvaćena“ na snimku pa se ovaj album smatra dobrim reprezentom onoga što su Stooges radili na prelazu iz 60ih u 70te.

Iako je bilo jasno da bend napreduje, te da su izgradili reputaciju zbog neverovatno dobrih live nastupa, upotreba heroina dovela je do raspada grupe. Nakon rehabilitacije Iggy je već počeo da gradi solo karijeru, oslanjajući se na novog prijatelja – Dejvida Bouvija. Treći i poslednji album – Raw Power iz 1973. godine predstavlja Iggija u prvom planu, (bend se sada zvao „Iggy & The Stooges) novog gitaristu James Williamson-a i braću Asheton. Scott Asheton navodi da su on i brat zapravo bili angažovani kao muzičari sa strane i da su odnosi između članova grupe odavno bili loši. Ipak, Raw Power su obeležili Williamsonovi rifovi, a nekoliko pesama će par godina kasnije postati punkrock himne. Alternativni rokeri i pankeri će podjednako kopirati Igijev agresivni scenski nastup i žestoki zvuk sa albuma Raw Power i Fun House. Teško je zamisliti Johnny Rotten-a u prepoznatljivom izdanju bez Igijevog uticaja. Pesma „Now I Wanna Be Your Dog“ je obrađivana bezbroj puta – od Joan Jett i Bowie-a do R.E.M-a.

Poput starije braće iz MC5, Ann Arbour ekipa takođe nije dočekala veliki uspeh i novac. Iggy je jedini koji je postao rok zvezda i izgradio ozbiljnu solo karijeru uz sve uspone i padove koji to prate. Ipak,  ekipu iz Detroita i komšiluka je pored prepoznatljivog nesputanog rock zvuka krasilo zajedništvo i višedecenijska kreativna saradnja muzičara. Iako muzička industrija početkom 70ih nije bila spremna da prihvati muzičke vizije MC5 i Stooges-a, „the original punx“ (etiketa koju su dobili decenijama kasnije) nastavili su da sviraju svoj iskreni i sirovi rocknroll.

The Rationals su bend koji je krajem 60ih na neki način spajao dve muzičke škole – afroamerički soul i izvorni rocknroll. Pevač benda Scott Morgan se može smatrati živom legendom Detroita, s obzirom na to da njegova karijera traje 50 godina i podrazumeva solo albume i saradnju sa svim bitnim akterima na muzičkoj sceni grada. Tokom 80ih i 90ih nastavljajući trediciju Detroit-rocka snimio je nekoliko albuma, a u saradnji sa Nicke Andersson-om iz Hellacoptersa formirao je sjajan soul bend – The Solution.

Sonic’s Rendezvous Band je supergrupa koju je osnovao Fred Sonic Smith nakon raspada MC5. Za bubnjevima je Scott Asheton (Stooges), a za vokal i drugu gitaru zadužen je Scott Morgan. Ovaj all-star sastav snimio je samo jedan singl – City Slang koji predstavlja Detroit-rock lektiru. 90ih su objavljeni live snimci grupe, a čuveni švedski rock bend Hellacopters je obradio City Slang.

SRB je samo najpoznatiji primer saradnje u gradu. Tokom 70ih i 80ih karijere detroitskih muzičara su ispreplitane : The New Order (Ron Asheton & Dennis Thompson), Destroy All Monsters (Ron Asehton, Michael Davis & Niagara) Scott Morgan band (Scott Morgan & Scott Asheton) itd..

Bile bi potrebne još desetine stranica kako bi naveli sve muzičare koji su doprineli neverovatno bogatoj muzičkoj istoriji grada. The Romantics su izvodili melodični powerpop, Negative Approach su istaknuti hardcore prvoborci, a njihov sugrađanin je i shock-rocker Alice Cooper. Moderni, ruinirani postindustrijski Detroit takođe je i jedan od najbitnijih svetskih centara elektronske subkulture, posebno tehno muzike.

Motaun fabrika hitova postavila je Detroit na muzičku mapu sveta, a revolucionarni rock iz ovog grada je promenio tokove popularne muzike. I nakon turbulentnih 60ih i 70ih, Detroit je nastavio da bude muzička rock avangarda Amerike. Bendovi The Gories, The Dirtbombs, Demolition Doll Rods, White Stripes i drugi učestvovali su u novoj garage punk revoluciji tokom 80ih i 90ih, a svi koji nisu pazili na času mogli su još jednom da se uvere u to da se najbolji rnr rifovi kuvaju u garažama Savezne države Mičigen.